küçük tanrılar...

Bu gece,seni nasıl parçalara ayıracağımı düşündüm...Önce nerenden başlamalıydım acaba?Nasıl yok etmeliydim seni?
Tam kalbinin ortasına saplasaydım en acıtan kelimeleri?
Bilsen ne kelimeler var bende...O senin küçük vur-kaçlarını bine böler,beşe katlar,dünya ,alem şaşar!

Ah bu öç,bu intikam,bir bilsen insana neler düşündürüyor...
Tam o anda yanımdan bir kamyonet geçiyor,olacak iş değil! Gecenin bir vakti,yoldasın ve yanından öyle bir kamyonet geçiyor.Hani şu arkası açık olup da tabut taşıyan cinsinden...Tabutun içinde biri var mıydı yoksa boş muydu bilinmez...Ne farkeder,içi dolacak elbet...Üstünde o bildik yeşil örtü...Geçti gitti yanımdan kamyonet ,
bir telaş bir telaş...
Ahh bu telaş! Tabutun bile telaşı varsa gideceği maluma...

Malum yer...Çoğu insanın kendine asla konduramadığı,hep kendisinden başkasının gideceğini sandığı o malum yer...Ve bu sebeple vazgeçilmeyen hırslar ve kötülükler...Bu hiç gitmeyeceğini sanmalardan...Hiç kendine konduramamalardan...Aslında kendi ölümüne mi ağlar insan,başkalarına yanar gibi yaparken? O kısacık ,şöyle bir rüzgar gibi esip geçen törenlerde ,o minicik anlarda ,minicik ağlar ve sonra tekrar döner kendi kocaman hırslarına ve kocaman kötülüğüne, o hiç ölmeyeceğine... Sahici gelmiyor bana bu cenaze...

Ben gidiciyim,gidiyorum hep...Kötülüğü gördüm mü gidiyorum,hiç ardıma bakmıyorum,
yürüyorum...
Seni bağışlayarak azad ediyorum kendi köleliğine.
Sen kalıcısın..hep kalıcı,hep kalık...Öyle bir çivi çakmışsın ki sorma...Hep uyanık...Nöbet tutarsın kendi heykeline.
Ben gidiyorum,hep gidiyorum...Ardımda 'daima 'hani benim cezam ?'' diyen şaşkın bir kelle...
Al sana ceza işte! Seversin sen,bilmem mi hiç?...Dinle bak,kambur ve bulut gözlü dilenci kadınım kulağına ne söyler;
''Bu kimselere yar olmayan kavanoz dipli dünyada bütün suçların ve günahların cezalandırıcısı küçük tanrılar kol gezer.Tanrı geç alır yanına onları gerçi ama ahh o küçük tanrılar! ne de çok ''Tanrı !' Tanrı!' der...''