Hiç-biri...

Arabayla giderken ve sımsıcak bir günün öğleden sonrası '' neden bu kadar kalın giyindim ki '' diye düşünürken, hava aniden serserilik yapmak istemiş de gökten deli yağmurlarını sağanak sağanak boşaltırken , sileceklerin yağmurla valsini izleyip müziği dinliyordum. O müziği... Arabadaki diğerlerinden kimisi kaçık çorabına canı sıkılmış,kimi ise sevgilisiyle kaçamak mesajlarla flörtleşirken; ve o ana kadar biz bir sürü şeyi paylaşmış iken veyahut da öyleymiş gibi görünüyorken hiçbiri o müziği duymadı. ''Bu şarkı kimin ?'' diye sormadı. O ana kadar ve sadece o andan sonra onları sevdim. Ha unutmadan , o anın önemi 1 kelime ; şuur... Koy bunu cebe, sakla ve hiç unutma, hep hatırla... O andan sonra da çok güldüm, çok eğlendim, şakalaştım, kederlendim ... Hatta birlikte halay da çektim.

Bütün bu hayat telaşelerine, yetişilmeye çalışılan her kaçan yere, kaçık çoraptan utanmaya , karmaşa, kir, pas, pislik ve en kötüsü çirkefliğe rağmen , bunca şeyin içinde ve ortasında kısılıp , kıstırılıp nefessiz kalmışken bile '' bu müziği'' duyacak biri, birileri lazım diye birşeyi onlara hiç demedim/ diyemedim/ diyemezdim.

Bunu öğreneli çok zaman oldu.


Nicos/ Mediterraneo/ Muwashah


Dipnot; Oysa... ; lokantalarda, restaurantlarda , sokaklarda ,orda, burda, çok çok uzaklardan gelen ya da görsen sana değecek kadar yakınından geçen o sesi , o güzel müziği çatal bıçak seslerinde yitirmeyip de uğultudan, gürültüden, kalabalıklardan çekip çıkarabilenlere; o müziği, o zamansızlıkta duyanlara ; o çok ama çok önemli '' ben ben ben'' lere kilitlenmiş aynasızlardan ; daima, sürekli, mütemadiyen, hep , her zaman kendini kendini kendini anlatanlardan ; bende seni, sende beni duymayan ve ben'inde ve o kahrolasıca merkezinin şuursuzluğunda debelenip duran sağırlardan sıyrılıp da gökyüzüne bir güvercin gibi süzülüp arşa doğru yükselirken , aşağıda kalan '' ben ben ben'' lere hoşçakal bile demeden uçmaya sevdalı olanlara şimdilik Yunanlı sanatçı Nicos'un Mediterraneo albümünden , şu 2 '' hayat öpücüğüysü '' ;

Muwashah
Elazubie